Sentade, camaradas, ao redor da cacharela indrúvida, da lumeirada que acolle a todos os seres que desexen facer do mundo unha festa. Unha festa á que non se chega por doadas corredoiras.
Quixeron apropiarse o mundo e o mundo non é deles, o mundo non é de ninguén porque os indrúvidos non cremos en amos nin en deuses, os indrúvidos cremos na liberdade coa forza dun grelo que rebenta e rompe a terra para medrar no aire e baixo a única luz do sol que o alumea.
Os indrúvidos non queremos vivir na escuridade: queremos leiras sen cancelas nas que esparexan as súas labaradas de endorfinas os nosos espíritos sen límites.
E esta frela de camiñarmos co único guieiro da verba liberdade é a que nos di que tampouco debemos confiar nos que prometeron luz e só trouxeron candís de outrora: estes só queren que sigamos vivindo acurrunchados na casiña coa claridade xusta para ler os seus panfletos.
Nin os uns nin os outros se decataron aínda de que non teñen nada que facer. Que se deixen de sécolas. Os indrúvidos non temos líderes e somos inapreixábeis. Zafémonos das cadeas que os depositarios do poder disfrazan de grilandas de herbas frescas!
OS INDRÚVIDOS, POIS, SABEMOS:
Que todos os intentos de construción, fracasaron.
Que todos os discursos, fracasaron.
Que todas as chamadas á cordura, fracasaron.
Que todas as sortes de razón, fracasaron.
Que todas as xerarquías, fracasaron.
Que todos os métodos de ensino, fracasaron.
E que aprender, con tanto fracaso acumulado, demostrou ser unha tarefa inútil.
E, POLO TANTO, PROPOMOS:
En troques de construción, deconstrución.
En troques de discursos, reversismo.
En troques de cordura, loucura.
En troques de razón, emoción.
En troques de xerarquías, redes.
En troques de ensinar, compartir.
En troques de aprender, desaprender.
Que a crise, compañeiros, sirva para que naza un novo paradigma que nos axude a ser máis felices e máis ceibes.
VIVA A CRISE!
VIVA A FILOSOFÍA INDRÚVIDA!
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada